Η μικρή γκρίζα εκκλησία του Αγίου Γεωργίου (1835), που φιλοξενούσε στην αυλή της το παλιό σχολείο της ελληνικής κοινότητας που αποτελούνταν από Βλάχους και αρβανιτόφωνους, στέκει εκεί για να θυμίζει τους αγώνες και τα ίχνη του ελληνισμού που χάνονται στα βάθη της ιστορίας.... Ειδικά μέσα στή Στρούγα διατήρησαν ακμαίο τό ελληνικό αίσθημα περί τις 30 οικογένειες μέ πρώτες σ’ όλα τις οικογένειες Παπαϊωακείμ-Τσικάρη καί Γκοτζαμάνη. (Ή οικογένεια Παπαϊωακείμ ήταν τής αυτής μέ τήν Τσικάρη). Άπό τήν οικογένεια Τσικάρη αναδείχθηκε πρωτεργάτης στήν εθνική άντίσταση ό ’Ιωακείμ. Αυτός, γιά λίγο καιρό, ώς διδάσκαλος στό έλληνικό σχολείο Στρούγας προ τοϋ 1860 υπήρξε υπέρμαχος τών ελληνικών ιδεωδών καί κατόπιν καί ώς ίερεύς. Τον διαδέχθηκε στό δασκαλικό έπάγγελμα ό υιός του ’Αγάπιος πού είχε γεννηθή τό έτος 1868. Ό πατέρας του Παπαϊωακείμ είχε γεννηθή τό 1826. ’Απέκτησε αυτός δώδεκα τέκνα, έκ τών οποίων οί εννέα άρρενες. Τούς υιούς Παπαϊωακείμ έγνώρισα στήν παιδική μου ήλικία, ώς καί τό γερο-Παπαϊωακείμ σέ γεροντική ήλικία τό έτος 1906 στά 80 περίπου χρόνια του. Ήταν ψηλός, εύθυτενής παρά τήν ήλικία του, μέ γενειάδα μακριά καί εμφάνιση πού ενθύμιζε ιερότητα πατριαρχική. Άπό τούς υιούς Παπαϊωακείμ ό δεύτερος, αν θυμάμαι καλά, ό ’Αγάπιος, φοιτήσας στό Γυμνάσιο Κορυτσάς δίδαξε στό έλληνικό σχολείο Στρούγας, σάν διάδοχος τοϋ πατέρα του, έως τό 1912, οπότε, ώς γνωστό, έπαψε η λειτουργία τών έλληνικών σχολείων καί εκκλησιών άπό τούς Σέρβους. Ο ’Αγάπιος Παπαϊωακείμ μετά τό 1912 καί έως τό 1923 δίδαξε στά έλληνικά σχολεία τής Κορυτσάς. Μετά τήν άπέλαση δέ όλων των έλλήνων διδασκάλων καί καθηγητών άπό τήν Κορυτσά άπό τούς ’Αλβανούς δίδαξε έως τό 1928 στο Ξυνό Νερό Φλωρίνης καί άπό τό έτος αύτό ώς διευθυντής του Β' Δημοτικού Σχολείου τής πόλεως Φλωρίνης, όπου σέ ήλικία 64 έτών άπεβίωσε έν υπηρεσία. [ ] Ή οικογένεια Παπαϊωακείμ άνέδειξε καί τόν έλληνα οπλαρχηγό στήν περιφέρεια Στρούγας-’Αχρίδος, τόν Άλέκο. Αυτός, μέ τήν συνεργασία του επίσης ελληνα οπλαρχηγοΰ Δημήτρη Ραδοχόσδα, άπό τό χωριό Ραδοχόσδα παρά τό Δύν (Πυλώνα Λιχνιδου αρχαίο), ανέπτυξε πατριωτική δράση εναντίον τών Βουλγάρων μέ απαράμιλλη άνδρεία κατά τόν Μακεδονικό ’Αγώνα 1904-1908. Τό άνταρτικό σώμα τών δύο αύτών οπλαρχηγών είχεν εξευτελίσει μέ τή δράση του τόν διαβόητο άρχικομιτατζή όλης τής περιφερείας’Αχρίδος Πέτρη Τσαούλεφ. Τό άνταρτικό αύτό ελληνικό σώμα είχε στενή συνεργασία μέ τό σέρβικο τέτοιο εναντίον τών Βουλγάρων. Τό 1913 ό Άλέκος Παπαϊωακείμ μέ τούς οπαδούς καί μέ ομάδα ενόπλων Σαρακατσαναίων (έλληνοφώνων ποιμένων) στό Πέτρινο βουνό, στις διαβάσεις άπό ’Αχρίδα προς τή Ρέσνα, κατετρόπωσε καί έτρεψε σέ επαίσχυντη φυγή τόν διαβόητο ώς άνω άρχικομιτατζή Π. Τσαοϋλεφ, πού μέ τις συμμορίες του καί τά λεφούσια τών Άρβανιτάδων βάδιζαν νά καταλάβουν τό Μοναστήρι. Οί Σέρβοι ευρεθέντες τότε προατάκτων ’Αλβανών (οί όποιοι μέ τό νεοσύστατο κράτος των διεκδικοΰσαν εδάφη μέχρι καί τοϋ Μοναστηριού) είχαν άποχωρήσει μέ ολιγάριθμο στρατό άπό τήν ’Αχρίδα τό Σεπτέμβρη του 1913. Ό Άλέκος Παπαϊωακείμ κατέφυγε στήν "Ελλάδα τό 1914. Τιμήθηκε επίσημα ώς έλληνας οπλαρχηγός, ετυχε καί γεωργικού κλήρου στήν πόλη Έδεσσα, όπου κι απέθανε προ ολίγων ετών. (Από το κείμενο του Αναστ. Τοπάλη ''Τα χωριά Άνω και Κάτω Μπεάλα'')
Παρακαλώ τα σχόλια σας να γράφονται με ελληνικούς χαρακτήρες και όχι με greeklish. Spams και υβριστικά σχόλια διαγράφονται άνευ προειδοποίησης. Ευχαριστώ.
Η μικρή γκρίζα εκκλησία του Αγίου Γεωργίου (1835), που φιλοξενούσε στην αυλή της το παλιό σχολείο της ελληνικής κοινότητας που αποτελούνταν από Βλάχους και αρβανιτόφωνους, στέκει εκεί για να θυμίζει τους αγώνες και τα ίχνη του ελληνισμού που χάνονται στα βάθη της ιστορίας....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιδικά μέσα στή Στρούγα διατήρησαν ακμαίο τό ελληνικό αίσθημα περί τις 30 οικογένειες μέ πρώτες σ’ όλα τις οικογένειες Παπαϊωακείμ-Τσικάρη καί Γκοτζαμάνη. (Ή οικογένεια Παπαϊωακείμ ήταν τής αυτής μέ τήν Τσικάρη). Άπό τήν οικογένεια Τσικάρη αναδείχθηκε πρωτεργάτης στήν εθνική άντίσταση ό ’Ιωακείμ. Αυτός, γιά λίγο καιρό, ώς διδάσκαλος στό έλληνικό σχολείο Στρούγας προ τοϋ 1860 υπήρξε υπέρμαχος τών ελληνικών ιδεωδών καί κατόπιν καί ώς ίερεύς. Τον διαδέχθηκε στό δασκαλικό έπάγγελμα ό υιός του ’Αγάπιος πού είχε γεννηθή τό έτος 1868. Ό πατέρας του Παπαϊωακείμ είχε γεννηθή τό 1826. ’Απέκτησε αυτός δώδεκα τέκνα, έκ τών οποίων οί εννέα άρρενες.
Τούς υιούς Παπαϊωακείμ έγνώρισα στήν παιδική μου ήλικία, ώς καί τό γερο-Παπαϊωακείμ σέ γεροντική ήλικία τό έτος 1906 στά 80 περίπου χρόνια του. Ήταν ψηλός, εύθυτενής παρά τήν ήλικία του, μέ γενειάδα μακριά καί εμφάνιση πού ενθύμιζε ιερότητα πατριαρχική. Άπό τούς υιούς Παπαϊωακείμ ό δεύτερος, αν θυμάμαι καλά, ό ’Αγάπιος, φοιτήσας στό Γυμνάσιο Κορυτσάς δίδαξε στό έλληνικό σχολείο Στρούγας, σάν διάδοχος τοϋ πατέρα του, έως τό 1912, οπότε, ώς γνωστό, έπαψε η λειτουργία τών έλληνικών σχολείων καί εκκλησιών άπό τούς Σέρβους.
Ο ’Αγάπιος Παπαϊωακείμ μετά τό 1912 καί έως τό 1923 δίδαξε στά έλληνικά σχολεία τής Κορυτσάς. Μετά τήν άπέλαση δέ όλων των έλλήνων διδασκάλων καί καθηγητών άπό τήν Κορυτσά άπό τούς ’Αλβανούς δίδαξε έως τό 1928 στο Ξυνό Νερό Φλωρίνης καί άπό τό έτος αύτό ώς διευθυντής του Β' Δημοτικού Σχολείου τής πόλεως Φλωρίνης, όπου σέ ήλικία 64 έτών άπεβίωσε έν υπηρεσία.
[ ] Ή οικογένεια Παπαϊωακείμ άνέδειξε καί τόν έλληνα οπλαρχηγό στήν περιφέρεια Στρούγας-’Αχρίδος, τόν Άλέκο. Αυτός, μέ τήν συνεργασία του επίσης ελληνα οπλαρχηγοΰ Δημήτρη Ραδοχόσδα, άπό τό χωριό Ραδοχόσδα παρά τό Δύν (Πυλώνα Λιχνιδου αρχαίο), ανέπτυξε πατριωτική δράση εναντίον τών Βουλγάρων μέ απαράμιλλη άνδρεία κατά τόν Μακεδονικό ’Αγώνα 1904-1908. Τό άνταρτικό σώμα τών δύο αύτών οπλαρχηγών είχεν εξευτελίσει μέ τή δράση του τόν διαβόητο άρχικομιτατζή όλης τής περιφερείας’Αχρίδος Πέτρη Τσαούλεφ. Τό άνταρτικό αύτό ελληνικό σώμα είχε στενή συνεργασία μέ τό σέρβικο τέτοιο εναντίον τών Βουλγάρων.
Τό 1913 ό Άλέκος Παπαϊωακείμ μέ τούς οπαδούς καί μέ ομάδα ενόπλων Σαρακατσαναίων (έλληνοφώνων ποιμένων) στό Πέτρινο βουνό, στις διαβάσεις άπό ’Αχρίδα προς τή Ρέσνα, κατετρόπωσε καί έτρεψε σέ επαίσχυντη φυγή τόν διαβόητο ώς άνω άρχικομιτατζή Π. Τσαοϋλεφ, πού μέ τις συμμορίες του καί τά λεφούσια τών Άρβανιτάδων βάδιζαν νά καταλάβουν τό Μοναστήρι. Οί Σέρβοι ευρεθέντες τότε προατάκτων ’Αλβανών (οί όποιοι μέ τό νεοσύστατο κράτος των διεκδικοΰσαν εδάφη μέχρι καί τοϋ Μοναστηριού) είχαν άποχωρήσει μέ ολιγάριθμο στρατό άπό τήν ’Αχρίδα τό Σεπτέμβρη του 1913. Ό Άλέκος Παπαϊωακείμ κατέφυγε στήν "Ελλάδα τό 1914. Τιμήθηκε επίσημα ώς έλληνας οπλαρχηγός, ετυχε καί γεωργικού κλήρου στήν πόλη Έδεσσα, όπου κι απέθανε προ ολίγων ετών.
(Από το κείμενο του Αναστ. Τοπάλη ''Τα χωριά Άνω και Κάτω Μπεάλα'')
Σας ευχαριστώ πολύ που μοιράζεστε μαζί μας αυτές τις τόσο πολύτιμες πληροφορίες..!!!
Διαγραφή