Το Θέατρο Απόλλων της Ερμούπολης

Η Ερμούπολη έχει ένα πλήθος από μνημεία τα οποία μαρτυρούν την οικονομική της άνθηση από την ίδρυση της και καθ' όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Ένα όμως είναι εκείνο το μνημείο στέκει αδιάψευστος μάρτυρας, κραυγάζοντας στους αιώνες την μεγάλη πνευματική άνθηση του νησιού στα ίδια χρόνια: το Δημοτικό Θέατρο Απόλλων. 

Το Θέατρο βρίσκεται στην πλατεία Θεάτρου (σήμερα πλατεία Ιωάννη Βαρδάκα), μόλις εκατό μέτρα βορειοανατολικά της πλατείας Μιαούλη, της κεντρικής πλατείας της Ερμούπολης. Οι εργασίες για το χτίσιμο του ξεκίνησαν το 1862 σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Πιέτρο Σαμπό και ολοκληρώθηκαν το 1864 με τα εγκαίνια να πραγματοποιούνται τον Απρίλη με τον Rigoletto του Verdi. Η ανάγκη για την δημιουργία ενός τέτοιου χώρου προφανώς αποδεικνύει την ήδη σοβαρή θεατρική και πολιτιστική κίνηση της πόλης τις προηγούμενες δεκαετίες. Το κτίριο παρουσίασε πλήθος προβλημάτων όσων αφορά την στατικότητα του με αποτέλεσμα να χρειαστούν πολλές μελλοντικές επισκευές και παρεμβάσεις. Η σημερινή μορφή στην οποία συναντούμε το θέατρο είναι αποτέλεσμα της τελευταίας παρέμβασης που ολοκληρώθηκε το 2000 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Πέτρου Πικιώνη.

Η πρόσοψη του κτιρίου είναι στραμμένη προς το νότο, κοιτάζοντας κατά την μεριά της κεντρικής πλατείας. Λιτή στη μορφή της, φέρει πέντε ορθογώνια παράθυρα στον πρώτο όροφο και δύο τοξωτά στο ισόγειο όπου εκεί βρίσκεται και η κεντρική είσοδος αποτελούμενη από τρεις πόρτες χωρισμένες μεταξύ τους με καμάρες. Μπροστά τους υπάρχει κλίμακα έξι σκαλοπατιών που καλύπτει όλο το μήκος της πρόσοψης. Όπως κοιτάμε το κτίριο, στα αριστερά βρίσκεται η προτομή της Ελένης Παπαδάκη την οποία παρουσίασα σε προγενέστερο άρθρο.

Μπαίνοντας λοιπόν στο κτίριο αυτό που αντικρίζει ο επισκέπτης είναι ένα άγαλμα του Μουσαγέτη Απόλλωνα ο οποίος στέκει γυμνός με μια λύρα στο χέρι του. Περιμετρικά της οροφής και των τοίχων οι οποίοι οδηγούν στον επάνω όροφο υπάρχουν τοιχογραφίες οι οποίες αναπαριστούν αγγέλους, θεατρικές μάσκες, μουσικά όργανα κτλ. Μπαίνοντας στον θεατρικό χώρο, αντικρίζουμε στην ευθεία τη σκηνή καθώς και την πλατεία με τα ξύλινα καθίσματα της, επενδυμένα με ύφασμα. Υπάρχουν τέσσερις σειρές θεωρείων (συμπεριλαμβανομένης και της σειράς που βρίσκεται στο ύψος της πλατείας). 

Αυτό που εντυπωσιάζει στο δεδομένο σημείο είναι οι οροφογραφίες. Αναπαρίστανται περιμετρικά εννιά μορφές μέσα σε κύκλους. Στην πρώτη, εσωτερική περίμετρο αναπαρίστανται οι μεγάλοι αρχαίοι Έλληνες ποιητές Όμηρος, Αισχύλος και Ευριπίδης και στην δεύτερη περίμετρο αναπαρίστανται ο Dante, o Giussepe Verdi, ο Wolfgang Amadeus Mozart, o Gioachino Rossini, ο Gaetano Donizzeti και ο Vincenzo Bellini. Όλοι τους είναι Ιταλοί πλην του Mozart που είναι Αυστριακός. 

Στον επάνω όροφο του θεάτρου λειτουργεί μια μουσειακή συλλογή στην οποία ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει διάφορα εκθέματα που σχετίζονται με την ιστορία του Θεάτρου. 

Ο χώρος στις μέρες μας λειτουργεί κανονικά φιλοξενώντας θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες μουσικής επιτελώντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε εκατόν πενήντα τέσσερα χρόνια πίσω.

Φωτογραφίες από το μνημείο εδώ και εδώ