Για τον Πάνο Ρούτσι και τον δίκαιο αγώνα του

Γράφει ο Θεόδωρος Πασσαλίδης 

«Οὔτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν.» – Σοφοκλής, Αντιγόνη

    Στεκόμαστε με σεβασμό και βαθιά συγκίνηση δίπλα στον Πάνο Ρουτσι, τον πατέρα που έχασε τον γιο του στη δολοφονική –όπως τη νιώθουμε– τραγωδία των Τεμπών. Έναν άνθρωπο που μετατρέπει το ανείπωτο πένθος σε μια πράξη ηθικής πολιτικής αντίστασης, επιλέγοντας την απεργία πείνας όχι ως κραυγή απελπισίας, αλλά ως κραυγή αλήθειας.

    Ο Πάνος Ρούτσι, όπως η Αντιγόνη του Σοφοκλή, αρνείται να δεχτεί πως ο θάνατος μπορεί να μετατραπεί σε στατιστική, πως η απώλεια του παιδιού του μπορεί να θαφτεί κάτω από τη σιωπή, τη συγκάλυψη και την ατιμωρησία. Όπως εκείνη στάθηκε απέναντι στους νόμους της εξουσίας για να τιμήσει τον νεκρό αδελφό της, έτσι και ο Πάνος απαιτεί το αυτονόητο: Δικαιοσύνη. Αλήθεια. Ανθρώπινη αξιοπρέπεια για τους νεκρούς και τους ζωντανούς.

    Και όπως ο Πρίαμος τόλμησε να ικετεύσει τον Αχιλλέα για το σώμα του γιου του Έκτορα — παραμερίζοντας τον πόνο, την περηφάνια και τον φόβο — έτσι κι αυτός ο πατέρας γονατίζει όχι μπροστά σε ισχυρούς, αλλά μπροστά στην ίδια την κοινωνία, καλώντας μας να σταθούμε στο ύψος της ιστορικής και ηθικής ευθύνης μας.

    Δεν ζητά τίποτα άλλο παρά το θεμελιώδες: να μη μείνει το παιδί του ένα ακόμη “χαμένο κορμί” ενός συστήματος που προδίδει τη ζωή και προσβάλλει τον θάνατο.

    Η απεργία πείνας του δεν είναι μόνο προσωπική πράξη. Είναι ένας καθρέφτης της δικής μας συλλογικής αδυναμίας, αλλά και της δυνατότητας να σταθούμε άνθρωποι. Να θυμηθούμε ότι πίσω από κάθε “δυστύχημα”, υπάρχει ένας πατέρας, μια μάνα, μια άδεια θέση στο τραπέζι. Υπάρχει ένας Πάνος Ρουτσι που δεν σταμάτησε να ζητά το αυτονόητο όταν οι άλλοι σιώπησαν.

Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας. Στον αγώνα του δεν είναι μόνος.