Για τη στήλη του Ίωνα Δραγούμη - Μια έκκληση για σεβασμό και αποκατάσταση

 Γράφει ο Θεόδωρος Πασσαλίδης 

    Τις τελευταίες δεκαετίες, και πιο πρόσφατα τους τελευταίους μήνες, το μνημείο του Ίωνα Δραγούμη στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας στέκει πληγωμένο — σημάδι όχι μόνο του χρόνου και της φθοράς, αλλά και μιας δυστυχώς επίμονης αδυναμίας μας να συμφιλιωθούμε με την ίδια μας την Ιστορία.

    Ανεξαρτήτως των πολιτικών ή ιδεολογικών διαφορών που ο καθένας μπορεί να έχει με τον Ίωνα Δραγούμη, θεωρούμε ότι η διατήρηση και αποκατάσταση του μνημείου του αποτελεί πράξη εθνικής αξιοπρέπειας.

    Η στήλη του δεν είναι απλώς ένας λίθος στο κέντρο της Αθήνας· είναι τεκμήριο μιας εποχής διχασμού και υπενθύμιση του κόστους της αδελφοκτονίας. Η φθορά της, επομένως, δεν αφορά μόνο ένα ιστορικό πρόσωπο, αλλά την ίδια τη δημόσια μνήμη του ελληνικού έθνους.

    Η Ελλάδα οφείλει να έχει τη δύναμη να τιμά τους νεκρούς της χωρίς να ξανανοίγει πληγές. Ο σεβασμός προς κάθε μνημείο, ανεξάρτητα από τις πολιτικές αποχρώσεις του παρελθόντος, είναι πράξη εθνικής ενότητας και πολιτισμού. Η φροντίδα των δημόσιων μνημείων μας δεν είναι ιδεολογική δήλωση· είναι υπόθεση παιδείας, ιστορικής συνέχειας και συλλογικής αυτογνωσίας.

    Στο πλαίσιο αυτό, στηρίζουμε θερμά την πρωτοβουλία του ιστορικού Ιωάννη Β. Δασκαρόλη και του συγγραφέα Νώντα Τσίγκα για την αποκατάσταση της στήλης του Ίωνος Δραγούμη. Η προσπάθειά τους αποτελεί υπόδειγμα πολιτισμένου ενδιαφέροντος για τη δημόσια Ιστορία και έκφραση μιας ειλικρινούς διάθεσης συμφιλίωσης με το παρελθόν.

    Στηρίζουμε, λοιπόν, κάθε ενέργεια που, όπως αυτή, προάγει τον διάλογο, τη συμφιλίωση και τον σεβασμό στη μνήμη.

Η Ιστορία δεν ανήκει σε παρατάξεις.

Ανήκει σε όλους μας.

Το κείμενο μπορείτε να το υπογράψετε στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://www.ipetitions.com/petition/dragoumis

Υγ: Οι φωτογραφίες προέρχονται από επίσκεψη μας στον χώρο το 2011. 

Για τον Πάνο Ρούτσι και τον δίκαιο αγώνα του

Γράφει ο Θεόδωρος Πασσαλίδης 

«Οὔτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν.» – Σοφοκλής, Αντιγόνη

    Στεκόμαστε με σεβασμό και βαθιά συγκίνηση δίπλα στον Πάνο Ρουτσι, τον πατέρα που έχασε τον γιο του στη δολοφονική –όπως τη νιώθουμε– τραγωδία των Τεμπών. Έναν άνθρωπο που μετατρέπει το ανείπωτο πένθος σε μια πράξη ηθικής πολιτικής αντίστασης, επιλέγοντας την απεργία πείνας όχι ως κραυγή απελπισίας, αλλά ως κραυγή αλήθειας.

    Ο Πάνος Ρούτσι, όπως η Αντιγόνη του Σοφοκλή, αρνείται να δεχτεί πως ο θάνατος μπορεί να μετατραπεί σε στατιστική, πως η απώλεια του παιδιού του μπορεί να θαφτεί κάτω από τη σιωπή, τη συγκάλυψη και την ατιμωρησία. Όπως εκείνη στάθηκε απέναντι στους νόμους της εξουσίας για να τιμήσει τον νεκρό αδελφό της, έτσι και ο Πάνος απαιτεί το αυτονόητο: Δικαιοσύνη. Αλήθεια. Ανθρώπινη αξιοπρέπεια για τους νεκρούς και τους ζωντανούς.

    Και όπως ο Πρίαμος τόλμησε να ικετεύσει τον Αχιλλέα για το σώμα του γιου του Έκτορα — παραμερίζοντας τον πόνο, την περηφάνια και τον φόβο — έτσι κι αυτός ο πατέρας γονατίζει όχι μπροστά σε ισχυρούς, αλλά μπροστά στην ίδια την κοινωνία, καλώντας μας να σταθούμε στο ύψος της ιστορικής και ηθικής ευθύνης μας.

    Δεν ζητά τίποτα άλλο παρά το θεμελιώδες: να μη μείνει το παιδί του ένα ακόμη “χαμένο κορμί” ενός συστήματος που προδίδει τη ζωή και προσβάλλει τον θάνατο.

    Η απεργία πείνας του δεν είναι μόνο προσωπική πράξη. Είναι ένας καθρέφτης της δικής μας συλλογικής αδυναμίας, αλλά και της δυνατότητας να σταθούμε άνθρωποι. Να θυμηθούμε ότι πίσω από κάθε “δυστύχημα”, υπάρχει ένας πατέρας, μια μάνα, μια άδεια θέση στο τραπέζι. Υπάρχει ένας Πάνος Ρουτσι που δεν σταμάτησε να ζητά το αυτονόητο όταν οι άλλοι σιώπησαν.

Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας. Στον αγώνα του δεν είναι μόνος.

Για τον Γρηγόρη Αυξεντίου

Γράφει ο Θεόδωρος Πασσαλίδης

    Άνοιξε τις τελευταίες μέρες στον δημόσιο διάλογο μια συζήτηση σχετικά με τις τελευταίες ώρες του ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου, έπειτα από podcast Ευρωβουλευτή της Κύπρου.

    Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Για εμάς αρκούν τα λόγια του μεγάλου ποιητή Γιάννη Ρίτσου από τον περίφημο «Αποχαιρετισμό»1:

«Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου

και το αίμα μου – το σώμα και το αίμα

του Γρηγόρη Αυξεντίου,

ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ,

απ’ το χωριό Λύση,

οδηγού ταξί το επάγγελμα,

πούμαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα

τόσα μόνο γράμματα, όσα να φτιάχνουν

τη λέξη

‘’ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ’’

    Στις φωτογραφίες, η προτομή του Αυξεντίου στον Χολαργό και ο ανδριάντας του στο Πολεμικό Μουσείο των Αθηνών. Από όσο γνωρίζουμε, είναι τα μοναδικά μνημεία προς τιμήν του ήρωα στην πρωτεύουσα.

Υγ: κάθε λαός έχει τους «εκπροσώπους» που του αξίζουν.

1: Το ποιητικό έργο "Αποχαιρετισμός: οι τελευταίες ώρες του Γρηγόρη Αυξεντίου μεσ' τη σπηλιά" γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο και εκδόθηκε το 1957.