La Tribuna Illustrata della Domenica - 6 Ιουνίου 1897

Τίτλος τεκμηρίου: La Tribuna Illustrata Della Domenica

Είδος: Εφημερίδα

Χρονολογία / Περίοδος: 1897

Τόπος προέλευσης / Λήψης: Ρώμη, Ιταλία

Δημιουργός / Εκδότης: La Tribuna Illustrata della Domenica

Κατάσταση διατήρησης: Πολύ καλή

Πηγή / Συλλογή: Αρχείο Εφημερίδων Βιβλιοθήκης "Οδός Ελλήνων"

    To εξώφυλλο της εφημερίδας. Αναπαρίστανται αξιωματικοί των δύο στρατών, Έλληνες και Τούρκοι, να διαπραγματεύονται την ανακκωχή για την λήξη του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Δώστε προσοχή στις λευκές σημαίες, ένδειξη των διαπραγματευτικών συνομιλιών. Στην λεζάντα αναγράφεται: "Η ελληνοτουρκική ανακωχή: αξιωματικοί των δύο στρατών εγκαδιθρύουν ουδέτερη ζώνη".

 

    Στο ίδιο φύλλο, δημοσιεύεται το ποίημα "I Garibaldini a Domoko" του Romeo Colombo. Οι Γαριβαλδινοί ήταν πολεμικό σώμα που συγκροτήθηκε από Ιταλούς εθελοντές υπό τον Γκαριμπάλντι προκειμένου να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων κατά τον ελληνο - τουρκικό πόλεμο του 1897. Πολέμησαν γενναία στην ατυχή για τα ελληνικά όπλα μάχη του Δομοκού στις 5 Μαΐου του 1897. Λόγω των κόκκινων πουκάμισων που φορούσαν ήταν γνωστοί και ως ερυθροχίτωνες. Ακολουθεί μια πρόχειρη μετάφραση του:

Παλιά κόκκινα πουκάμισα, άλλη μια φορά
δώσατε απόδειξη δύναμης και αρετής·
έπεσε το χιόνι πυκνό, πυκνό, πυκνό,
μα στις καρδιές σας ανθούσε η νιότη.

Φθαρμένα υφάσματα τίμιας φτώχειας
και στο πρόσωπο οι ρυτίδες της ηλικίας·
μα στην ψυχή πάλλεται και πάνω στο κεφάλι σας
το ιερό πνεύμα της αιωνιότητας.

Εκεί όπου κάτω από τις πυρωμένες
ακτίνες του ήλιου σκιρτά το τραγούδι της αγάπης,
όπου υψώνεται στους αιματοβαμμένους Ουρανούς
ο ύμνος της εξέγερσης και του πόνου,
όπου κλαίνε οι τάφοι ανάμεσα στα κυπαρίσσια
και η γη βλασταίνει εκδίκηση·
όπου δε φυτρώνουν λουλούδια και ανάμεσα στους καταπιεσμένους
αντήχησε η κραυγή της δικαιοσύνης·
όπου ο πανανθρώπινος τόνος
πάλλει από καρδιά που δεν ξέρει να ψεύδεται:
Γαριβαλδινοί: οι σημαίες στον άνεμο!
Αχ! Όποιος ξέρει ν’ αγαπά, ξέρει και να πεθαίνει.

Όμορφη Ελλάς, τα χώματά σου κατακόκκινα
σπασμένα πολεμώντας την ανδρεία σου:
εμείς σού χαρίσαμε τους γιους μας,
εμείς σού δώσαμε την αγάπη μας.

Σε στεφανώνει πένθιμο στεφάνι στο κεφάλι,
κλαις, κλαις τη δόξα που φεύγει·
ντύνεις στα μαύρα το φτωχό κορμί·
ο αστέρας της νίκης χλώμιασε.

Και εσείς πορευτήκατε, άφοβη στρατιά,
μπροστά, μπροστά για τη νέα εποχή:
χαιρετισμός στο τάγμα του θανάτου
που αφιέρωσα στους αγώνες της λευτεριάς.

Ακόμη λάμπει η περήφανη θεά,
η ελπίδα, η πίστη δεν χάθηκαν:
ευλογημένος όποιος γι’ Αυτήν ζούσε,
ευλογημένος όποιος γι’ Αυτήν πέθανε.

Αχ! ποιο φάντασμα από τη δική σου Καπρέρα
ορθώνεται αψηφώντας την τρικυμισμένη θάλασσα;
Είναι της Ειρήνης η λευκή σημαία,
κι εμείς θέλουμε να φιλήσουμε αυτό το λάβαρο!

Ποιο νέο φως, ποια λευκή αυγή
ερωτικά στον Ουρανό αστράφτει;
Ανέβα, θεϊκή μοίρα: ακόμη, ακόμη:
είναι η φωνή του Θεού που σε καλεί.

Σηκώθηκαν από τον ύπνο τους οι νεκροί,
και οι τάφοι ξαφνικά ανοίχτηκαν:
όλοι οι μάρτυρές μας αναστήθηκαν
να ευλογήσουν το πιο γλυκό φως.

Στα μάτια σας χαμογελούσαν οι βιολέτες
κι ένα μεγάλο όνειρο δόξας σας φώτιζε
ενώ προχωρούσατε ενάντια στον Ήλιο:
ήρθε μια νεράιδα και σας φίλησε στο μέτωπο.

Αχ! γυρίστε, γυρίστε στην αγκαλιά μου —
η θάλασσα από μακριά παραληρούσε.
Ήρθε ο θάνατος: τον κοιτάξατε κατάματα·
Κόκκινα πουκάμισα, δεν ξαναγυρίσατε.