Το γλυπτό "Εθνική Συμφιλίωση" στην πλατεία Κλαυθμώνος

Ανεβαίνοντας την οδό Σταδίου με κατεύθυνση από την πλατεία Ομονοίας προς την πλατεία Συντάγματος, στο μέσο περίπου της οδού συναντάμε στο δεξί μας χέρι την πλατεία Κλαυθμώνος. Σε αυτήν την πλατεία βρίσκονται δυο μνημεία: η προτομή του Βλάση Γαβριηλίδη και το μνημείο της Εθνικής Συμφιλίωσης. Στην παρούσα ανάρτηση θα εξετάσουμε το μνημείο της Εθνικής Συμφιλίωσης.

Η Ελλάδα είναι ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου ένα μνημείο όπως αυτό της Εθνικής Συμφιλίωσης (με τα χαρακτηριστικά και τους ιστορικούς συμβολισμούς που αυτό εμπεριέχει) αποκτά πραγματική χρησιμότητα και υπόσταση. Και αυτό διότι οι Έλληνες ακόμα και στις μεγαλύτερες στιγμές τους δεν υπήρξαν ποτέ πολιτικά, στρατιωτικά και ιδεολογικά πλήρως συμφιλιωμένοι μεταξύ τους. Στην αρχαία Ελλάδα όταν η μια πόλις δεν προσπαθούσε να εξαφανίσει την άλλη (η Αθήνα την Σάμο και την Μήλο, η Σπάρτη την Αθήνα, η Θήβα την Σπάρτη, η Αθήνα τις Συρακούσες, η Σπάρτη τις Πλαταιές, η Μακεδονία όλους τους υπόλοιπους Έλληνες και πάει λέγοντας) και συνασπίζονταν για να αντιμετωπίσουν έναν κοινό εχθρό, ακόμα και τότε υπήρχαν πόλεις που τάσσονταν με το πλευρό του εχθρού. Χαρακτηριστικό είναι το φαινόμενο του μηδισμού κατά την διάρκεια των Περσικών Πολέμων αλλά και των Ελλήνων μισθοφόρων να πολεμούν εναντίον του Αλεξάνδρου στον Γρανικό και την Ισσό.

Αλλά και πολύ αργότερα οι Έλληνες υπήρξαν πάντοτε διαιρεμένοι: ακόμα και την μεγάλη στιγμή του 21΄ υπήρξε εμφύλιος πόλεμος, ακολούθησε ο καταστροφικός εθνικός διχασμός ανάμεσα σε βενιζελικούς και οπαδούς του βασιλιά που οδήγησε εν πολλοίς στον Μικρασιατικό όλεθρο και ο κύκλος της διχόνοιας κλείνει με τον ήχο και την πυρκαγιά των βομβών Ναπάλμ κάπου στις οροσειρές της Δυτικής Μακεδονίας μερικές στιγμές πριν χαράξει η πέμπτη δεκαετία του 20ου αιώνα.

Αν ρίξουμε μια ματιά στα ιστορικά βιβλία θα εκπλαγούμε από τον αριθμό των πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ Ελλήνων από την αρχαιότητα μέχρι και τις μέρες μας. Το μνημείο λοιπόν της Εθνικής Συμφιλίωσης που στέκει στην Πλατεία Κλαυθμώνος έρχεται για να μας θυμίσει το ματωμένο μας παρελθόν αλλά και για να τονίσει την ανάγκη της ομόνοιας και της σύμπνοιας οι οποίες είναι απαραίτητες για να προχωρήσουμε ως λαός σε ένα μέλλον πιο ειρηνικό, πιο ανθρώπινο.

Το έργο αποτελείται από τρεις ανθρώπινες μορφές καθεμία από τις οποίες έχει οχτώ μέτρα ύψος. Κάθε μορφή υψώνει το χέρι της και τα τρία χέρια ενώνονται ψηλά δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο την σύμπνοια και την ομόνοια ( μέσω της ένωσης των χεριών) αλλά και την τάση για κάτι υψηλότερο, ανώτερο, ιδανικότερο ( μέσω της κατεύθυνσης των χεριών προς τα ψηλά, προς τον ουρανό).

Το γλυπτό είναι μια κατασκευή του γλύπτη Βασίλη Δωρόπουλου. Τοποθετήθηκε στην θέση που βρίσκεται και σήμερα το έτος 1989 (βλ. βιβλιογραφία).

Πως θα πάμε

Η πρόσβαση στην πλατεία Κλαυθμώνος γίνεται μέσω του μετρό (κόκκινη γραμμή, στάση Πανεπιστήμιο). Βγαίνουμε από το μετρό από την έξοδο της πλατείας Κοραή και κατευθυνόμαστε προς την οδό Σταδίου. Η πλατεία βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας και το γλυπτό είναι ορατό ήδη από την έξοδο του μετρό.

Φωτογραφίες από το γλυπτό εδώ

Βιβλιογραφία

• Τα γλυπτά της Αθήνας: Υπαίθρια Γλυπτική 1864 - 2004, Αντωνοπούλου Ζέτα, Εκδόσεις Ποταμός, Αθήνα, 2003